اشعار

با تو هر لحظۀ من بوی خدا می گیرد            عطر اخلاص و مناجات و دعا می گیرد

بچـشان بر دل ما طـعـم عـبـودیّـت را            سجـده هـامان به نـگـاه تو بها می گیرد

تو ولی نعمت و ما  بندۀ لطفت هستیم            رحـمت واسـعـه ات دست مرا می گیرد

تا بـقـیـعت دل شیــدای مرا راهی کن            عـشق از گـوشۀ چشمان تو پا می گیرد

آن قدر بنده نوازی که دل چون من هم            عـاقـبـت تـذکـرۀ کـرب و بـلا می گـیرد

بانی روضه‌ی اربـابی و باران باران             چـشـمم از محضر تو اذن بکا می گیرد

از تو بر گردن اسلام چه دِیْـنی مانده

با فــداکـــاری تو شور حـسیـنی مانده

رهـبـر جـان بـه کـف اهـل ولایی آقـا            مـظـهـر بی بـدل صـبـر و رضـایی آقا

به تو و عزّت و ایثار و شکوهت سوگند            عـلـم افــراشـتــۀ خــون خـــدایــی آقــا

بـیـرق نهضت ارباب به روی دوشت            وارث ســرخـی خــون شـهــدایـی آقـا

خطبۀ حـیدری ات کاخ ستم را لرزاند            دشـمـن تـو نَـبَــرد راه بـه جــایـی آقــا

کربلا را که تو به کوفه و شام آوردی            هـمـه دیـدنـد که مـصـبـاح هــدایی آقـا

مصحف چشم تو از عشق حکایت دارد            راوی غـیــرت و ایـمـان و وفایی آقــا

دیـدۀ غـرق به خـون تـو گـواهی داده             تـو عــزادار چـهـل سـال مـنـایـی آقــا

اشک هم از غم چشمان تو خون می‌گرید             زائـر جـان بـه لـب کـرب و بـلایی آقا

چشم های تو از آن ظهر قیامت می خواند

دم به دم در همه جا داشت مصیبت می خواند

غـربت و بی کسی قـافـله یـادت مانده             شـام انـدوه و شب هـلـهـلـه یادت مانده

خار غم چشم تو را باز نشانده در خون            پـای زخـمی و پُـر از آبـله یادت مانده

در خرابه تو هم از پای نشـستی آخر             قـامـت خــم شـدۀ نـافــلـه یـادت مـانـده

زخـم بی مرهم چـل روز اسـارت آقا             سال ها سـلـسـله در سلـسله یادت مانده

سالیانی ست که این داغ شهیدت کرده             تلـخی طعـنـۀ صد حـرمـله یادت مانده

قاتلت درد و غم و بی کسی عاشوراست

سالیانی ست دل زخمی ات ارباً ارباست

روز میـلادتـان چه روزی بود           در مـدیــنـه هــوا بـهـاری بـود

برق می زد نگاهـتان از عـشق           وقت یک عکس یـادگـاری بود

روز میـلادتـان چه روزی بود           چـشـم عــالـم به دستِ آقـا بـود

سر تـبـریک گـفـتـنِ به حـسیـن           بین خـورشید و مـاه دعـوا بود

 روز میـلادتـان خــدا خــنـدیـد           فــتــبــارک دوبــاره نــازل شد

حـضرت حـق برای شیـعـۀ تـو           امـتــیــازات ویــژه قــائــل شـد

روز مـیـلادتـان نــســیــم آمــد           غـنچه ها را یکی یکـی وا کرد

خنده های تو بس که شیرین بود           هوس شیر و شهـدِ خـرمـا کرد

ای کــلــیــم مــدیـــنــۀ نــبــوی           مــرد شب زنــده دار سـجــاده

همۀ عـرش تحت سلطۀ توست           حـضرت شــهــریــار سـجــاده

آســمــان ها به پـات افــتــادنــد           هـر زمـانی به سـجـده افـتـادی

بـا زبــور صـحــیــفــه ات آقــا           درس دلــداده گــی به مـا دادی

آمـد ابـلــیس شکـل یک افـعـی           نقـشـه ای شـوم را رقــم بــزنـد

عـددی نـیـست این فــرومـایــه           که نــمـاز تـو را به هــم بـزنـد

پـوزه اش را به خـاک مالـیـدی           مـرحـبا، آفـرین، چه پـیـکاری!

تا سلاح البکاء به دستت هست           چـه نـیـازی که تــیــغ بـرداری

خـاک نـعـلــیــن هــایـتــان آقــا           سـرمــۀ چـشم حـوریان بهـشت

اشــک های زلال نــافــلــه ات           عـسـلِ چـشـمـۀ روان بـهـشـت

بـنـده گی را به من بـیـامـوزیـد           نــروم ســمــت لااُبــــالــی هــا

کاش می شـد بخـواهی و بشـوم           از ابــوحــمــزه ی ثــمـالـی هـا

سیــد الــعــابــدیـن دعـائـی کـن           گـرۀ کــور خـــورده در کــارم

غیر از این جا بگو کجا بروم!؟           بــا امــیــد آمــدم، گــرفــتــارم

سـیـدالـعــابــدیـن نـگـاهـی کـن           بی پـنـاهـم مـرا تـو یــاری کن

نوکـرت کـربـلا نـرفـته هنوز!           تـا نـمُـردم ز غـصه کـاری کن

از سکوتم صدا درست کـنـید            ذکـر یا ربــنـا درست کـنـیـد

بــبـریــد و بــیـاوریــد مـــرا            بلکه از من گدا درست کنـید

در دلم گر بناست خانه کـنیـد            اول این خانه را درست کنید

می شود سنگ دستـتان بدهـم            می شود که طـلا درست کنید

فقر ما را کسی درست نکرد            ای کـریمان! شما درست کنید

شد اگر،شکر اگرنشد یک وقت            می نـشـیـنـیـم تا درسـت کـنید

بعد از آن که مدیـنه ام بـردید            سـفــر کـربـلا درست کـنـیـد

از لـب مــا دعــا نــمی افـتــد

کــربــلا، کــربــلا نمی افـتـد

این قـبـیـلـه همه شـبیه هم اند            این کرم زاده ها چه با کرم اند

چه نیازی ست تا بزرگ شوند            در همان کودکی مسیح دم اند

زنـده ام می کـنـند مثـل مسیـح            بـر تـن مـرده ام اگـر بـدم انـد

هــمه آمــاده ی بــلا هسـتـنـد            جاده های عروج پیچ وخم اند

عـاشـقـان بیـشـتـر پی نـامـند            عـاشقـانی که عـاشـقـند کم اند

عاشقان در نــگــاه آل عــلی            گـر اسیـرنـد بـاز محـتـرم اند

دخـتـران قـبـیـلـه های عـرب            خـادم شهـربـانـوی عـجـم انـد

عـجـمی کـرده اند جـانــان را

آبــــرو داده انـــد ایــــران را 

من آمـدم کـلـماتـت به من زبـان بدهـند            زبـان سـادۀ رفـتـن به آسـمـان بـدهـنـد

من آمـدم کــلمـاتـت مــرا فـرو ریـزنـد            و مثـل زلـزله روح  مرا تـکـان بدهند

به من که کور و کر و لال هستم و تاریک            مسیر چشمـۀ نـوری ز کهکشان بدهند

به من که گوشه ای از دوزخ خودم هستم            به قدرِ یک سرِ سوزن کمی امان بدهند

به من مـجـال مـلاقـات با خـدا در شب            به من زبـان سخـن گفـتن و بیان بدهند

چه می شود که درآیـم ز پیـلـه ام امشب            تمام صبح جهان را به من نشان بدهند؟

منِ سـفـالِ تـرک خـورده می شوم آرام            اگر برای شکـستن به من زمـان بدهند

تمـام یــافـتــه هـایـم بـه لـرزه افــتـادنـد            صدای تو...کلمات تو...بلکه جان بدهند

کجـاست تا کـلـمـاتـت مـرا مـنـا ببـرند            برات مرقد شـش گوشـۀ جهـان بدهند؟

بـریـده ام؛ کـلـمـاتت کجاست ای بـاران            که قدر تشنگی ام لحظه ای توان بدهند؟

ای انـیـس قـــدیــمــی دلـهـــا            آفـــتـاب بـــلــــنــد نـاپـــیــدا

تـا خـــدا مـی بــرد دلِ مـا را            پَـرِ سجـاده هــای سبـز شـمـا

من كجـا و غــبـار مـقـدمتـان            تو كجا، كوچـه های این دنیا

من كی ام بی زبان ترین مـردم            تـو خــدای بـــلاغـــتــی امـا

نـفـسی دِه كه از تـو دم بـزنم

بال در صحن این حـرم بزنم

آسمان مـوج شد تلاطم كــرد            كه خدا جلوه بین مـردم كرد

آسمان جای خود، ازاین محشر            عرش هم دست وپای خود گم كرد

عرش هم جای خود، خدا خندید            لحظه ای كه لبت تبـسـم كرد

آب با نـیت دو ركـعت عشق            بـا غـبـار شــمــا تیـمـم كـرد

هـمه دیـدند بـا دو چـشـمـانت            چـشم هـای پـدر تــكــلـم كرد

خانه ات قـبـلـۀ غریبان است

پایـتـختت تـمــام ایـران است

ای سراپـای تو مثـال حـسیـن            دومیـن مـرتـضای آل حسین

روی دوش تو گیـسوان علی            كنج لب های توست خال حسین

با تمـاشای تو بـه سـر می شد            شب و روز تمام سال حسین

خنده ای كن كه در تو گُل كرده            همه زیبـایـی جـمـال حسیـن

سیر می دید چهره ات را عشق            به سرش بود اگرخیال حسین

شـور آب آور حسیـن هـستی

دومین حـیـدر حسیـن هـستی

سرخوش از بانگ این طرب هستیم            مست شیرین ترین رطب هستیم

مثـل موسـیـقـی شگفت بـهار            نغمه هایی به روی لب هستیم

شجـره نـامـه ای اگـر داریـم            همگی بر تو مـنـتسب هستیم

مـا هـمـه خـانه زادتـو یـعنـی            هـمۀ ما از این نـسب هـستیم

شكر حـق ما ز آستـان توأیـم

هـمگـی از نـوادگــان تـوأیـم

به علـی رفته ای،غـدیری تو            نه فقـط شیـر، شیـرگیری تو

هـم ركـابِ عـــلـی اكــبـرهـا            هم خـروش سفـیـر تیـری تو

شـوره زاریم و خشكسال اما            چـشـمـۀ روشـن كـویـری تو

خوش به حال دودست خالی ما             لحظه هایی كه دستگـیری تو

با حضورت غم پـدر سر شد

كـــربـلا با تـو كربـلاتـر شد

سـلام! ای سـلام خـدا بـر سـلامـت!            درود! ای کـلام الــهــی، کــلامـت!

تو هم سجـده؛ هم سیـد السـاجـدیـنی            که قلب حسیـن است بیـت‌الحـرامت

مـسلمـان نـبـاشــم نـبـاشــم نـبـاشــم            نــدانـم اگـــر بـر خــلایــق امـامـت

سـلام خـدا بـر سجـود و رکـوعـت             درود خـدا بـر قــعــود و قــیـامــت

حـجـر بر در خانه‌ات قطعـه سنگی            مــقــام آورد سـر بـه پـای مـقـامـت

تـو حَـجّی صلاتـی زکـاتی جهـادی

تـو مـمـدوح بـا نـامِ زیـن الـعـبـادی

تو در تـیـرگـی‌ها سـراج الـمنـیـری            تو همچون پیـمـبر، بشر را بشیـری

سمـاوات و عـرشنـد در اخـتـیـارت            تـو آزادۀ عـالـمـی، کــی اســیـری؟

تو در کـنـج ویـرانـه‌ها هـم بهـشتی            تـو در زیـر زنجـیـرهـا هـم امیـری

به پای تو سر کرد خم « سربلندی»            تو تنـها به نـزدِ خـدا سر به زیـری

یـمِ هـشـت بـحـری و دُرِّ سـه دریـا            ولـــی خـــداونــــد حــیّ قـــدیـــری

تو «قدر» و «تبارک» تو«فرقان» و«نوری»

تو عیسی تو گردون تو موسی تو طوری

 تو با خطـبه‌ات شـام را شام کردی            تو همچون علـی فتـح اسـلام کردی

تـو از شـام، پـیــغـام خـون خـدا را            به هرعصر و هر نسـل، اعلام کردی

تو بـر روی دشمـن نـمـودی تبـسّـم            تو حتی به «مروان» هم اکرام کردی

تو دل پیش زخـم‌ زبـان‌هـا گـشودی            تو دعـوت ز سنـگِ لبِ‌ بـام کـردی

تو در کوفه یک لحظه دخت علی را            بـه اوج خــروشــیــدن آرام کـردی

تو با صبر و با حـلم و با استـقامت

بـه قــرآن بـقـا داده‌ای تـا قــیــامـت

تو زمزم، تو مروه، تو سعی و صفایی            تو فرزنـد کعبـه، تو خیـف و منایی

تو قرآن، تو احمد، تو حیدر، تو زهرا            تـو در حُـسـن، آیــیـنـۀ مـجـتــبـایـی

امـامی و، پیـغـمبـری از تـو زیـبـد             کــه تــنـهــا پـــیــام‌آورِ کـربـلایــی

کلامت بـوَد وحیِ صاعـد چه گویم             تــو از پـای تـا سـر کـلامِ خـدایــی

دعـا بــر دهـان و لـبـت بـوسه آرد            هـمـانـا هـمــانــا تــو روح دعـایــی

چه بهتر که «میثم» ثـنـای تو گوید

بـرای تـو خـوانـد، بـرای تـو گویـد

بــایـد حـسیـن دم بــزنـد از فضـائـلت          وقتـی حـسیـنی است تـمام خـصائلـت

تعبیرهای ما همه محدود و نارساست          در شرح بی کرانی اوصـاف کـاملت

بی شک در آن به غیرجمال حسین نیست          آئــیــنــه ای اگـر بــگـذاری مـقـابلـت

ای کاشف الکـروب عزیــزان فـاطمه          غـم می بری ز قـلب همه با شـمائـلت

در آسـتـانــه تو گـدایـی بـهــانـه اسـت          دلتـنـگ دیـدن تـو شـده بـاز سـائـلـت

با زورق شکـستـۀ دل سـال های سـال          پهــلـو گـرفـتــه ایم حـوالـی سـاحـلـت

بی شک خدا سرشته تو را از گل حسین

سـقـای با فـضیـلت و دریـا دل حـسین

تو آمدی و روشنی روز و شب شدی          از جنس نور بودی و زهرا نسب شدی

در قامتت اگر چه قـیامت ظهـور داشت          الگـوی بـنـدگی و وقـار و ادب شدی

هم چشم های روشنت آئـیـنة رجـاست          هم صاحب جلال و شکوه وغضب شدی

باید که ذوالـفـقـار حـمـایـل کـنی فـقط          وقتی که تو به شیر خدا منتسب شدی

در هیبت و رشادت و جنگاوری و رزم          تو اسوۀ زهیـر و حبیب و وَهب شدی

در دست تو تلاطم شمـشیر دیدنی ست          فـرزند لافـتـایـی و شیـر عـرب شدی

فـرمـانـدۀ سـپـاهـی و آب آور حـسـین

ای نـافـذ البـصیـره تـرین یـاور حسین

بی شک توصبح روشن شبهای تیره ای          خورشیدی و به ظلمت این شام چیره ای

تـسخـیر کرده جـذبـۀ چـشم تو مـاه را          بی‌خود که نیست تو قمراین عشیره ای

قـدر تو را کسی نشـناسد در این مقـام          وقتی برای امـر شـفـاعت ذخـیـره ای

ما را بس است وقت عبور از پل صراط          از تار و پـود بـیـرق تو دستگـیـره ای

چـشم امید عالم و آدم به دست تـوست

باب الحسین هستی و پرچم به دست توست

فردوس دل همیشه اسـیر خـیال توست          حتی نگـاه آیـنه مـحـو جـمـال تـوست

تو سـاقی کرامت و لطـف و اجــابـتی          این آب نیست زمزمه های زلال توست

ایـثار و پایمردی و اوج وفـا و صبـر          تنها بیان مخـتصری از کمـال توست

در محـضر امام تو تسلیم  محـضی و          والاترین خـصائل تو امتـثـال تـوست

فردا همه به منزلتت غبطه می خورند          فردا تمام عرش خـدا زیر بال توست

باب الحـوائجی و اجـابت به دست تو          تنها بخـواه، عالـم هستی مجال توست

ای آفـتاب علـقـمه: روحی لک الــفـدا

ای آرزوی فـاطـمه: روحی لک الفـدا

ای آفـتـاب روشن شب هـای عـلـقــمـه          سرو رشید خوش قـد و بالای عـلقمه

داده ست مشک تـشنـۀ تو آب را بـهـا          ای آبـروی آب، مـسـیـحای عـلـقــمـه

وقـتی که چند مـوج عـلـیل شریـعه را          کرده ست خاک پای تو دریـای علقمه

لب تشنـۀ زیـارت لب هات مانده است          آری نـگـفـتـه ای به تـمنـای عــلــقـمه

امروز دست های تو افتاد روی خـاک          تا پا بگـیـرد از دل صحـرای عـلقـمه

با وعـده های مـادرت آسوده خـاطریم          چـشم امـیـد ماست به فـردای عـلـقمه

این عطر یاس حضرت زهراست می وزد          از سمت کربـلای تو، سـقـای علقـمه

شب های جمـعه نالـۀ محـزون مادری          مـی آیـد از حــوالی دریـای عــلــقـمه

اُمُّ البـنـیـن و فـاطـمه با قـامـتـی کمان

اینجا نشسته اند و شده آب روضه خوان

فرصت نـداد تا که لـبی تـر کـند گـلـو          دارد به دست، ماه حرم، مشک آرزو

می آیـد از کـنـار شـریـعـه شـهـاب وار          بسته ست راه را به حرم لشکر عـدو

طـوفـان تـیـر می وزد از بین نخـل هـا          حالا شـنـیدنی شده با مشک گـفـتگو:

بسته ست جان طفل صغیری به جان تو          تو مشک آب نه که تـویی جـام آبـرو

ای مشک جـان من به فـدای سر حسین          امـا تو آب را بـرسـان تـا خـیـام او»

اما شکست ساغر و ساقی ز دست رفت          جاری ست خون ز بادۀ چشمش سبوسبو

با مشک پاره پاره به سوی حرم نرفت          تـا بـا امـام خـود نـشـود بـاز رو بـرو

تنـهـا پـناه اهـل حـرم بر نگـشته است          می بـارد از نگـاه سکـینه: عـمو عمو

در خیمه اوج بی کسی احساس می شود

خـورشـید نیـزه ها سر عـباس می شود

می آیـد از بـهـشت خـبـرها یـكی یـكی            امشب گشوده شد همه درها یكی یكی

وقتی عـلی دوباره قدم می زند به خاك            مـبـهــوت می شـوند نظـرها یكی یكی

بـالا بـلــنــدی آمـده و پـیـش قــامـتـش            خـم می شوند كوه و كـمرها یكی یكی

تنها خـلیل نیست كه یعـقوب هم رسید            قــربـانـیـش كـنـنـد پـسـرها یـكی یكی

یك قوم از جمالش و یك قـوم از جلال            دل نَه كه می درنـد جگـرها یكی یكی

خورشیدی از قـبیـلۀ هــاشـم دمـیـده تا            حـیـران كُـنَـد نگـاه قـمـرها یكی یكی

نامش حـماسه را به غـزل بند می زند

اُمّ البـنیـن به فــاطـمـه لبـخـنـد می زند

ای جـامع جـمـیــع نـشـانـیِّ مـرتـضی            عـبـاس نَـه تــمـام جـوانیِّ مــرتـضـی

گیسوی توست رشتۀ جان امیـرعـشق            ابـروی توست طـاق كـمانیِّ مرتضی

وقت ركوع می رسد از دست هـای تو            بر دسـت ما عــقـیـق یـمـانیِّ مرتضی

بـا تـو گــدا مـیـان مـدیــنــه نـیـافــتـــم            ای سـفـره دار سـفـرۀ خوانیِّ مرتضی

وقت نـبـرد بــازوی تو ارث بـرده از            حال و هـوای ضـربـۀ آنـیِّ مـرتـضی

توحید، رستگاریِ از تو شنـفـتن است

آمـوزش نبـرد فـقط از تو گـفـتن است

ما را دلی ست بس كه خراباتی شماست            از آب و خاك صحن سماواتیِ شماست

این اشك چـشم را به امـیـری نمی دهم            این قطره قطره ها همه سوغاتی شماست

مردم مرا به چـشـم غــلامیت دیده انـد            این ها هـم از عـنایت سـاداتی شماست

شاید شـبی به كوچـۀ ما هـم گـذر كنی            با سر رسیـده ایم كه خـیـراتی شماست

دست مرا به پـای غـمت بسـته علـقمه

دستم بگیــر حضرت بی دسـتِ عـلقمه

روزی شعرمن امشب دو برابر شده است           چون که سرگرم نگاه دو برادر شده است

چـون کـه بـانـوی کـلابیه پـسـر آورده           چــشـم وا کـن، پـدر خـاک قـمـر آورده

هـر که از قـافـلۀ فطرسیـان جا مـانـده           نظـرش خـیـره به گهـواره سـقـا مـانـده

زور بازوی تو بی حد و عدد خواهد شد           بعد از این اُمُّ بنین، اُمِّ اســد خـواهد شد

با وجـود تو زمیـن حـیدر دیـگـر دارد           کعبـه جـا دارد اگـر بـاز تـرک بردارد

از در خــانـۀ او پـا نـکـشـیـدم هـرگـز           چون حـسیـنی تر از عباس ندیدم هرگز

«کاشف الکرب» تویی؛ خنده ارباب تویی           «پـدر خـاک» عـلی و «پدر آب» تویی!

روی چشم تو بود جای حسن جای حسین           هست ما بین دو ابروی تو بین الحرمین

پیش خورشید و قمر سایه تو سنگین است           لیک در محضر زینب سر تو پائین است

ساقی ما چه شرابـی چه سبـویـی دارد           بـنـویـسـیــد رقــیـه چـه عـمـویـی دارد

صحبت از مردی تو کار بنی هاشم بود           نـام تو در دل میـدان رجــز قـاسـم بود

تیغ چرخانده ای وپیش توطوفان هیچ است           لشگری نزد تو گر آمده میدان، هیچ است

وسط جنگ زمین را به زمان دوخـته ای           فـن شمشیر زنی را ز که آموخـته ای؟!

ای جوان! پیر رهت کیست ازآن شاه بگو؟           «أشــهـــد أن عـلــیـاً ولـی الله» بـگـــو

او عـلمـدار حسین است ببـخـشـید مرا           مدح او کار حسین است ببخـشـیـد مـرا

خدا زمین و زمان را دوباره حیران ساخت           تمام شوکت خود را به شکل انسان ساخت

کـشیـد قـامت او را قـیـامتی بـرخاست           برای غارت دل ها سپاه مـژگان ساخت

ز اوج شـانـه او آسمـان به خاک افـتاد           رای هرسـر زلفش دلی پریشان ساخت

میان طاق دو ابـروی او گره انـداخـت           از آن دو تیغ گره خورده باد وطوفان ساخت

خــدا بــرای حــمــاســه دلاوری آورد

برای شیــر خــدا شیـر دیگــری آورد

نسیمی از تو وزید و زمین شکـوفـا شد           بهشـت در به در کـوچـه های دنـیـا شـد

برای این که به پای تو بال و پر بزنند           در ازدحـام مـلائـک دوبـاره دعـوا شـد

همان شبی که رسیدی مدینه یادش هست           نگاه کـردی و عـالـم پُـر از مـسیحـا شد

نــگـاه کـن که تــمـام دلـم طــلا گـردد

که گر اشاره کنی خـاک کـیـمـیا گردد

شکوه چشم تو هوش از  سر گـلها برد           زلالــی آمـدنـت آبـــروی دریــــا بـــرد

بهانه تو به صـحـرا کـشید مجـنـون را           کـشـیــد عـکـس تو و دودمان لیـلا برد

 شمایلی ز تو یوسف شبی به خوابش دید           حدیث روی تو گفت و دل از زلیخا بـرد

 قـســم بـه چــشـمــان مـسـت آهــوهــا           که گرد راه تو صبر ازتمام صحرا برد

 شکافت سـینه امواج سهمگین را بـاز           کسی که نـام تو را در کـنـار دریـا برد

قسم به مشک قسم به دلت که بی همتاست

خوشا به حال تو آقا که مادرت زهراست

هــوای عشق به سر دارم و دلی شیـدا           و چشم های پر از شوق رو به خــدا

هوای این دل مجنون چقدر طوفانی ست           چقدر شور تلاطم گرفته چون دریــا

از آســمــان خــدا بــوی سیـب می آید           که بــرده هــوش تــمام اهــالی دنــیا

زمین شهر مدینه چو عرش اعلاء شد           ز ازدحــام ملائـک به شــادی آن ها

نگاه خیره ی بالا به سمت خانـۀ عشق           میــان خــانه دلی پــر کـشیده تا بالا

ببین دلی پــدرانــه تـپـیـد و شیــدا شـد           و مــادرانه کــسی گــرم گــفـتن لالا

از آســمــان خــدا نــور عشق تــاپیده

به روی دامن مــادر حسین خــوابیده

علی دوباره در آغوش خود قمر دارد           میان خانه ی خود دلبــری دگر دارد

کرامت قــدم نــو رسیــده بـاعث شــد           که باز فطرس پر بسته بال و پر دارد

ز ازدحام گدایان مجال حرکت نیست           شنیــده اند دوبــاره عــلــی پسر دارد

برای سوره ی کوثر شکوه فجــر آمد           فقط خـدا ز دل فــاطــمه خبــر دارد

کنار مــهــد حسین آمــده حسن امشب           شبی که نخــل امید دلش ثــمـر دارد

ز بوی سیب، زمین خــدا معــطر شد

به آب، کــشتی اربابمان شنــاور شد

پریده ایم به شــوقی که آسمــان باشی           و قطره ما و تو دریای بی کران باشی

مگر نگفته پــیمــبر حسین و منّی پس           تو بــاید اشــهــد ربــانی اذان بــاشی

تو آفریــده شدی این و آن گــرفـتارت           تو آفریده شدی عشق این و آن باشی

قسم به کعبۀ شش گوشه ای که تو داری           مــدار شش جهت هفت آسمـان باشی

تو سیــدالــشّهــدایـی امـام عــاشــورا           بعید نیست خــداگونه جــاودان باشــی

امام کرب و بلایی و مثــل مهتــابـی

خوشا به حال دل من که نعم الاربابی

میخانـه مگر بال و پـرم را بـپـذیـرد           تا آتـش مــستی جـگــرم را بپــذیـرد

ظرفیت دل در گرو پاکیِ ظرف است           ای کاش همین مختـصرم را بپذیـرد

در زاویـهٔ گــردش پــیــمانـه نشستـم           تا دستِ گـدای ســحـرم را بپــذیــرد

منظورِمنِ بی سر وسامان خودساقی ست           پس اوست که باید نظـرم را بپذیرد

جارو زده ام با مژه خـاک قدمش را           شــایـد برسد چـشــم ترم را بپـذیرد

سر می کشم آن قدر به بالا که ببـیند           دنبـال هـمیــنـم که سـرم را بپذیـرد

مقصود من ازعشق،تماشای حسین است

سرمست شدن با قد و بالای حسین است

سرمایه: سری هست، فدای سر ارباب           سـر به سر ارباب، سرِ نـوکر ارباب

بهترکه سرم را به روی دست بگیرم           چیزی که ندارم ببرم محضر اربـاب

از کودکی ام یـاد گــرفتـم که بگویــم           مـادر پـدرم نـذر پـدر مـادر اربــاب

تا بوده همین بوده و تا هست همین است           جَمعند گـداها همـه دور و بر ارباب

کارآن قدری هست که بی کار نبـاشد           یک کارگر از این همه کارگر ارباب

این بال و پــر سوختۀ فـطرسی ام را           امشب برسانید بـه خاک در اربـاب

با گفتن یک بار «حسین جان» گنهم ریخت

قبل از رمضان، سـوم شعبان گنهم ریخت

تا سفرة افطار شما هست، گــدا هست           آقا که حسین است، برای همه جا هست

مـا درد نگـفـتیم و مـداوا شـده رفــتیـم           پس بیشتراز هر چه که درد است، دوا هست

عیسی نَفَسی هست اگر از نَفَس توست           در سینه ات انگار نفس نیست، شفا هست

تا خـانه ببـر سائل خود را، که بگویی           هر وقت گرفتار شدی، خانه ی ما هست

در سینۀ سینـایی ات، ارباب دو عالم!           گنجینه ای از جـلوۀ اســماء خــدا هـسـت

ما عـرش خـدا را که ندیـدیم، ولیـکن           جایش شب جمعه، حرم کرب و بلا هست

مــا تـا ابـدالـدّهـر بـدهکـار حــسینـیم

با جان و دل خویش خریدار حسینیم

به کسی کار ندارم که بـهشتم لیلی ست           بت بتخـانه و رهبان کـنـشتم لیلی ست

خاک من خاک جنون است وسرشتم لیلی ست           هرچه درمکتب استاد نوشتم لیلی ست

جـز به این حرف ندارد قـلـم من میلی

دفــترم پـر شده از لــیـلی لــیـلی لیـلی

می نویـسم لیـلی تا که بخـوانـیم حـسین          تا جنون را به نهایت بـرسـانیم حسین

آن که بی او نفـسی هم نتـوانیم؛ حـسین          وقت یک ذکر همه هم ضربانیم: حسین

او همان است که هر وقت از او می خوانم

از دل عـرش خـدا فـاطمه گوید جـانـم

گر چه در عشق فقط لاف زدن را بلدیم           گرچه چندی ست که بی روح تر ازهرجسدیم

گر چه درخوب ترین حالت مان نیز بدیم           جـز در خــانه ی اربـاب دری را نـزدیـم

از ازل حلقه به گوش دراین خانه شدیم

سجـدۀ شـکـر برآریم که دیـوانـه شـدیم

از همان روز که "حُسنش ز تجلّی دم زد"           از همان دم که دمش طعنه به جام جم زد

از همان لحظه که مهرش به دلم پرچم زد           "عشق پیدا شد و آتش به همه عــالـم زد"

گفت من عشقم و مجنون حسین بن علی

در رگم نیست به جز خون حسین بن علی

آســمـان بــا تـپـش مـــاه تــمـاشـا دارد           قـطـره دریا که شود جـلوۀ زیـبا دارد

خاک یک دشت فـقـط تربت اعلا دارد          عشق با نام حسین است که معنی دارد

تا خدا هست وجهان هست و زمان هست و زمین

نمک سـفـرۀ ایجـاد حسـین است همین

لبم از هر چه به جز نام امامم خاموش          آتش عشق نشد یک دم از این دم خاموش

گرچه یک لحظه نبود است به عالم خاموش          از قدومش شده یک روز جهنم خاموش

در امالی خودش شیخ صدوق آورده است

روز میلاد حسین آتش دوزخ سـرد است

شب شوراست که شیرین وغزل خوان شده ام           خیس از بارش احسان فـراوان شده ام

جان رها کرده و دل بستۀ جانان شده ام           مست جام رجب و تشنـۀ شعـبان شده ام

که شب سوم این مـاه حـبیب آمده است

باز از بـاغ خـدا نـفحۀ سیب آمده است

او همان است که احسان قدیمش خوانند          صاحب جـام بلایای عـظیمش خوانند

در مــدینه هـمه قـرآن کریـمش خوانند          پنجمین دشمن شیطان رجیمش خوانند

از ازل تـا به ابـد خــلـق خـدا می دانند

"ما همه بنـده و این قـوم خــداونـدانند"

در پـنـاهـش هـمه هـستـند مهیمن ها هم          متـوسل به نگـاهش شده ضامن ها هم

نـه فـقــط عـالم ربـانـی، کـاهـن ها هـم          وقت آن است که گـویـند مـوذن ها هم

وقت شـرعی اذان بر سر گـلـدسته ماه

اشـهـــد انّ حـسـیـن بـن عــلـی ثـارالله

غـم عـشق است که آتش زده بر بنیادم          تـا که در راه محبـت بــدهـد بر بـادم

من ملک بودم و فردوس...نه آمد یادم          که من از روز ازل اهـل حسین آبادم

منـم آن رود که جـز جانب دریـا نروم

بر دری غــیـر در خــانـۀ مـولا نـروم

ما که برساحت این عشق ارادت داریم         ما که انگیزۀ برگشت به فطرت داریم

یک نفس تا به خــدا بُعد مسـافت داریم         باز هم در سرمان شور زیارت داریم

هر که دارد سـر هـمـراهی ما بسم الله

هر که دارد هـوس کرب و بلا بسم الله

تو را آن گونه می نامند مــولای تـلاطم ها           و نـامــت غـــرش آبـی آوای تـــلاطــم هـا

تو را اینگونه میفهمند مجذوبان كه اربــابی           ونامت مونس هموارهٔ شب های بی خوابی

تو را این گونه می سنجند با شأن خداوندی           خدا ذات تو را با ذات عصمت داده پیوندی

تو را پیغمبر بی سرترین پیــغــام می دانـند           تو را بنیانـگــذار اصــلی اسـلام می داننـد

و تو تكثیر حق در جان هفتاد و دو پـیـغمبر           كه پیغام تو را بردند از لاهوت آن ســوتر

تو میلادت شروع جنبش خونین آزادی ست           تومیلادت برای عاشقان غم،عارفان شادی ست

نمی فهـمـیـم یعنی چه؟ تـلاطـم از دل دریـا           نمی دانیــم یعـنی چـه؟ تـولد از دل زهـرا

تو را بر محملی از دل از آن بالا فرستادند           تمام آسمـان و اهـل آن بر پــایت افــتـادنـد

زمین سر تا سرش چشم است وقتی جلوت اللهی           قدم بگذار ای ـجان جهان هرجا كه میخواهی

تورا كه مصطفی همواره ازجبریل میپرسید          علی در قاب چشم فاطمه هرشب تو را می دید

ای دل ! چه غافلی تو زحال شکستگان            از روزگار تنـگ به تــوفـان نشستگـان

غــافــل ز سفـــره‌های تهیدستِ منتـظـر            غـافــل ز وصله‌های دلِ دلـشـکـستگـان

غـافـل ز نـاله هـای شب زائـران فــقـر            غافل ز حال سوته دلان،حــال خـستگان

ای‌ دل! کریم باش و به دست صفا بـپاش            عـطــر اجــابـتـی به تــمـنـای بـسـتـگـان

برپا ستاده‌ای، تو بچین غنچه‌ای سپاس            بـنـشـان سخـاوتی تو به بــاغ شکستگـان

آمد بهارزنده‌دلان، خوش به حال عشق            هم خوش به حال جملۀ از خویش رستگان

به پيري چون رسد انسان دگر برنا نخواهد شد            قد سروي اگر خم شد دگر رعنا نخواهد شد

مده بيهوده از کف گوهر نـقد جواني را           که اين دُّر گران قـيــمت دگر پيدا نخواهد شد

به دنيا دل مبنداي دل به فکر توشه ره باش           ‏که با مـرگ من و تو آخـر دنـيا نخــواهد شد

مخـور هـرگـز فـريب زرق و برق دنيـا را           که شيــرين کـام با گـفـتــن حلـوا نخواهد شـد

مکن تعريف ازفضل وکمال ديگران اي دل           ‏که با تعريف کردن هيـچ کس دانا نخواهد شد

علي يک عمر با اوفتادگان بنشست تا گويد           از اين بال نشستن ها کـســي والا نخواهد شد

ای ز گل بهترمبادا کمتر ازخارت کنند          پایمالت کرده و بیرون ز گلزارت کنند

زرد بودن ازخزان تا چند، چندی سبز شو          تا که از فیض بهاران، نخل پربارت کنند

درمیان نور و ظلمت ازچه حیران مانده ای          حیف باشد روز باشی و شب تارت کنند

طلعت غیبی که نادیدی، همانا دیدنی است          پای تا سرچشم شو تا محودیدارت کنند

انـبـیـا و مـرسلیـن از اولیـن تا آخـرین          چشم بگشا،آمدند از خواب بیدارت کنند

قلب مردم را مکن آزرده از نیش زبــان          بیم دارم همنشین با عقرب و مارت کنند

میکند رضوان گریبان چاک ومیخواند تو را          ای بهشتی رو! مبـادا داخل نارت کنند

فکر عقبا باش، در بازار دنیا سود نیست          وای اگر سرگرم این آشفته بازارت کنند

گرچه درخاک زمینی از ملک بالاتری          همّتی تا هـمـنشین با آل اطـهارت کنند

میثم از دامان مولا دست هرگز بر مدار          گر هزاران بار وقف چوبۀ دارت کنند

باید از دوست بخواهیم هــدف گم نشود            ای جماعت بپذیریم که صف گم نشود

رهـروانی که به دنــبال نگـار آمده ایـد            خیمۀ دوست... پی آب وعلف گم نشود

این همه آمد وشد، شام وسحر،کوی به کوی            بهر آن است! ره عز وشرف گم نشود

راه طولانـی و انـواع بــلاهـا، هـشدار            گوهری را که دل آورده به کف گم نشود

راه ما راه ولایـی است به امیـد علـی             مدد از غـیب رسـد راه نجـف گم نشود

کشتۀ دوست شدن قدمت خـلـقت دارد            همتی شیــوه ی خوبـان سلـف گـم نشود

راه و بیراهه زیاد است ولی ای یاران            عـاشــق و دلـشدۀ وادی طـف گـم نشود

آری ای منتظـران بـانگ ظهور دلبـر         در هیـاهــوی نــی و نغمـۀ دف گـم نشود

کو یک نفر که یاد دل خستگــان کند؟            یـا لا اقــل حـکـایت ما را بـیان کــنـد
من زیر بار معـصیتم ضعف کـرده ام            دستی کـجــاست تا مــدد نــاتـوان کند

تب کـردم از مــرور گنـاهان کوچـکم            کو آتشی که خجلت ما را نهــان کند؟
ما بی سلیقه ایم، تو حاجات ما بخـواه            ورنـه گــدا مطـالبه ی آب و نـان کند
آتش میاورید که اشکم مـرا  بسـوخت            کـار شـرار نـــار تـو آب روان  کنـد
ما را مران ز خویش چرا که زمانه راند            حاشا که دوست کار زمین و زمان کند
چیزی نصیب تو نـشود از عـذاب من            ایـزد کـجــا محــاربه با استـخوان کند
شبـها مـرا برای خــودت انتـخاب کن            رصت مده که دیگری ام امتحان کند

درهم بخر که سخت گرفتار و در همیم            خوب است گرچه چشم تو ما را نشان کند
از تو بعـیـد نیست رفیـق گــدا شـوی            مرد کــریم میـل به مستـضعـفـان کنـد

من کــیــم؟ عـبـد گـنـه کـار الهی العــفـو          من کـیــم؟ بـنده ی سـربار الهی الـعـفــو

منم آن کس که نمک خورد و نمکدان بشکست          نه که یک مــرتــبه، بسیـار الهی العـفـو

با گناهی که زمن سر زده، بیـن من و تو          چــیــده شد این همه دیـوار الهی العـفـو

من زمین خورده ام و آمده ام تـوبه کـنم          با چـنـیـن وضع اسـفـبـار الــهـی العـفـو

بزنی یا نــزنـی مال تــواَم جــان عــلـی          پس بیــا رحــم کن این بــار الهی العـفو

چیزی از سوختن من که نصیبت نشـود          پس نــجــاتــم بــده از نــار الهــی العفو

مهربانی کن و این بار مرا نیــز ببخـش          ذوالــکــرم! حضرت غـفّار! الهی العفو

زیر چتــر کــرمت آمـده ام ربّ کــریـم          با عــلــی ـ حــیــدر کــرّار ـ الهی العفو

ای خدای علی و فاطمه! ای رحمت محض!          می زنم در همه جا جار الهی العفو